Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Play it again, Sam 3: The final chapter

Το τρίτο και τελευταίο μέρος της επικής τριλογίας! (λέμε τώρα) Κι επειδή ο κανόνας λέει ότι καμία συνέχεια δεν είναι καλύτερη του αρχικού, έτσι κι εδώ έχω αφήσει κάποια κομμάτια που για μένα είναι λίγο πιο "δεύτερα" (μεταξύ των αγαπημένων πάντα). Στο θέμα της μουσικής επένδυσης θα επανέλθω κάποια στιγμή στο μέλλον με τραγούδια. Προς το παρόν απολαύστε τον επίλογο των αγαπημένων μου soundtracks. Ή τουλάχιστον αυτών που κατάφερα να θυμηθώ.





12. The Pink Panther - Main theme - Henry Mancini


Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

El secreto de sus ojos


Το μυστικό στα μάτια της

Σκηνοθεσία: Juan Jose Campanella
Πρωταγωνιστές: Ricardo Darin, Soledad Villamil, Guillermo Francella
Διάρκεια: 129’
Έτος: 2009


Το ζουμί: Ένας συνταξιοδοτημένος δικαστικός επιμελητής αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο σχετικά με μια παλιά υπόθεση και έναν παλιό του έρωτα τα οποία τον στοιχειώνουν ακόμα.


Λίγα λόγια για το έργο: Τι ταινία. Μα τι ταινία! Την είδα πριν μερικές μέρες και κατενθουσιάστηκα. "Το μυστικό στα μάτια της" είναι μια αργεντίνικη ταινία που δικαίως κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Από τις ταινίες που σου μένουν και που, ακόμα κι αν δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. Ήξερα ότι η ταινία είναι λίγο αστυνομική λίγο ρομαντική χωρίς να ξέρω ποιο στοιχείο κυριαρχούσε. Με ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι ήταν, κατά κύριο λόγο, μια αστυνομική ταινία με ρομαντική διάθεση και που,όμως, δε θα εμπόδιζε κανέναν οπαδό του ενός ή του άλλου είδους να τη δει.
Ο Benjamin Esposito (Ricardo Darin) δούλευε στο γραφείο ενός δικαστή για πολλά χρόνια. Τώρα έχει πλέον αποσυρθεί αλλά μέσα του νιώθει κάτι να τον ενοχλεί. Έτσι ξεκινάει να γράφει ένα βιβλίο για δύο γεγονότα που στιγμάτισαν τη ζωή του. Το ένα είναι ένα άγριο έγκλημα, ο βιασμός και η δολοφονία μιας νέας γυναίκας, και το άλλο ο ανεκπλήρωτος έρωτάς του με την προϊσταμένη του Irene Hastings (Soledad Villiamil), που ήρθε στη δουλειά του όταν έγινε ο φόνος. 

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Avatar


Σκηνοθεσία: James Cameron
Πρωταγωνιστές: Sam Worthington, Zoe Saldana, Sigourney Weaver
Διάρκεια: 162’
Έτος: 2009


Το ζουμί: Εν έτει 2154 οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει μια βάση σε ένα μακρινό δορυφόρο με το όνομα Πανδώρα. Εκεί μεταφέρεται ένας ανάπηρος πεζοναύτης με σκοπό να διώξει τους ιθαγενείς από την τοποθεσία που κατοικούν. Κάποια στιγμή, όμως, θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στο στρατιωτικό του καθήκον και αυτού που ο ίδιος θεωρεί σωστό. 


Λίγα λόγια για το έργο: Μιας και ξεκίνησα την κόντρα στην προηγούμενη ανάρτηση, μου φάνηκε ταιριαστό να γράψω στο καπάκι για το Avatar. Άλλη μια ταινία που προσγειώθηκε στους κινηματογράφους με ένα τεράστιο μπουμ μιας και πρόκειται για την ακριβότερη παραγωγή ever made. Κατάφερε όμως να γίνει και η εμπορικότερη ταινία ever made, τουλάχιστον σε μη αναπροσαρμοσμένες εισπράξεις, με τους περισσότερους να λένε χαλάλι τα (προσέξτε) 250 με 300 εκατομμύρια δολάρια (εγκεφαλικό) που ξόδεψε ο Cameron.
Ο Jake (Sam Worthington) είναι ένας ανάπηρος πεζοναύτης ο οποίος, μετά τη δολοφονία του δίδυμου αδερφού του, μεταφέρεται στην Πανδώρα, ένα δορυφόρο που έχει κατοικηθεί απ’ τους ανθρώπους οι οποίοι εκμεταλλεύονται τους φυσικούς του πόρους. Αποστολή του Jake είναι να χρησιμοποιήσει το avatar του αδερφού του για να εισχωρήσει στην κοινωνία των ιθαγενών και να τους πείσει να φύγουν. Avatar είναι ένα σώμα ίδιο με των ιθαγενών,  «καλλιεργημένο» από επιστήμονες  από ανθρώπινο DNA σε συνδυασμό με DNA των ιθαγενών.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

The hurt locker



Σκηνοθεσία: Kathryn Bigelow
Πρωταγωνιστές: Jeremy Renner, Anthony Mackie, Brian Geraghty
Διάρκεια: 131’
Έτος: 2008


Το ζουμί: Κατά τη διάρκεια της θητείας της στο Ιράκ, μια ομάδα εξουδετέρωσης βομβών αποκτά καινούριο αρχηγό. Τώρα εκτός από στη διαρκή απειλή που υπάρχει στις αποστολές τους, προστίθεται και η απερισκεψία του νέου αρχηγού, που φαίνεται να το διασκεδάζει, καθώς η ένταση αυξάνεται.


Λίγα λόγια για το έργο: Η ταινία που έφερε τα πάνω κάτω στο Hollywood. Η ταινία που κατάφερε να αρπάξει τα όσκαρ μέσα από τα χέρια του Avatar και έφερε σε σύγκρουση (επαγγελματική) το πρώην αντρόγυνο, Bigelow-Cameron. Που έκανε όλους τους κριτικούς στην Αμερική να παραληρούν και να εκστασιάζονται. Και που εδώ στην Ευρώπη άφησε τους περισσότερους, αν δεν απατώμαι, ψιλοαδιάφορους. Κάπως έτσι κι εμένα.
Οκ, ίσως όχι αδιάφορο αλλά σε καμία περίπτωση δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό των Αμερικάνων. Τι ενθουσιασμό, τι λέω; Εδώ δεν είμαι σίγουρος αν μου άρεσε καν η ταινία. Ας τα πάρουμε όμως λίγο απ’ την αρχή.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Play it again, Sam 2: Η επιστροφή

Ναι, είναι η πρώτη ανάρτηση sequel!! Συνέχεια με 13 soundtracks, επίσης πολύ αγαπημένα.
Για κάθε ένα από αυτά έχω γράψει μια δυο λέξεις που μου έρχονταν στο μυαλό καθώς άκουγα τη μουσική. Σε κάποια έχω επηρεαστεί από την ταινία, σε άλλα όχι. Μπορεί να σας φανούν λίγο άκυρα (και κάποια είναι) αλλά μου άρεσε η ιδέα.





 13. Matrix - Clubbed to death - Rob Dougan
Ψεύτικος κόσμος, εναλλακτική πραγματικότητα.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

The fisher king


Ο Βασιλιάς της μοναξιάς

Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
Πρωταγωνιστές: Jeff Bridges, Robin Williams, Mercedes Ruehl
Διάρκεια: 137’
Έτος: 1991

Το ζουμί: Ο Jack είναι ένας γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός που μια μέρα προκαλεί, άθελά του, ένα μακελειό. Τρία χρόνια μετά, γεμάτος τύψεις, έχει μετατραπεί σε αλκοολικό και αδιαφορεί για τη ζωή. Μόνο όταν συναντήσει τον Parry, έναν ημίτρελο άστεγο που επηρεάστηκε από αυτό το μακελειό, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει για να βρει τη δική του λύτρωση.

Λίγα λόγια για το έργο: Η ταινία αυτή είναι μία όμορφη μίξη συναισθημάτων και καταστάσεων παρουσιασμένη με έναν ελαφρώς διαφορετικό τρόπο (αν έχετε δει κάποια άλλη ταινία του Gilliam, μάλλον καταλαβαίνετε τι εννοώ).
Όπως είπα, ο Jack (Jeff Bridges) είναι παρουσιαστής μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, γνωστός και επιτυχημένος. Αλλά ο Jack δεν είναι και το καλύτερο υπόδειγμα ανθρώπου. Κυνικός, εγωκεντρικός στα όρια του ναρκισσιστή, αδιάφορος προς τους άλλους , τους κοιτάει αφ υψηλού, κυριολεκτικά και μη, από το πολυτελές διαμέρισμά του στον (διψήφιος αριθμός) όροφο. Τρία χρόνια μετά το συμβάν ο Jack είναι άλλος άνθρωπος. Σχεδόν δηλαδή. Ακόμα είναι κυνικός και αδιάφορος προς τους άλλους αλλά πλέον απομονωμένος από την κοινωνία και με έντονη απέχθεια προς τον εαυτό του και τον κόσμο. Μόνη παρέα του η σύντροφός του Anne (Mercedes Ruehl), που ένας θεός ξέρει πώς τον ανέχεται, και οποιοδήποτε υγρό περιέχει αλκοόλ.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

This is Spinal Tap



Σκηνοθεσία: Rob Reiner
Πρωταγωνιστές: Christopher Guest, Michael McKean, Harry Shearer
Διάρκεια: 82'
Έτος: 1984


Το ζουμί: Ένα mockumentary γύρω από ένα βρετανικό ροκ συγκρότημα, τους Spinal Tap, το οποίο είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στις δεκαετίες του 60’ και 70’. Τώρα, και ενώ είναι σε περίοδο παρακμής, επιστρέφουν στην Αμερική για ένα tour με αφορμή το νέο τους άλμπουμ.


Λίγα λόγια για το έργο: Ο Rob Reiner και οι πρωταγωνιστές της ταινίας δημιούργησαν αυτό το γκρουπ το 1979 για χάρη του πιλοτικού επεισοδίου μιας σειράς, η οποία τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Μερικά χρόνια μετά, όμως, ο Reiner έκανε αυτό το mockumentary ή rockumentary, όπως λέει ο ίδιος, σατιρίζοντας τη hard rock και metal μουσική και κυρίως τα αντίστοιχα συγκροτήματα. Και καταφέρνει να φτιάξει μια πολύ to the point και αστεία κωμωδία.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Play it again, Sam.

12 Αγαπημένα Soundtracks

Όχι, αυτή η ανάρτηση δεν αφορά τη Casablanca και ναι, γνωρίζω ότι το quote είναι λανθασμένο. Και θα μου πει κανείς: Γιατί 12? Γιατί όχι 10, ή 15? Γιατί πολύ απλά όχι σε 10 ή 15 αλλά ούτε σε 25 δεν μπορούσα να καταλήξω! Οπότε, λέω, αντί να πονοκεφαλιάζω θα τα βάλω όλα. Απλά όχι όλα μαζί.
Κατέληξα, λοιπόν, στα εξής 12 για αρχή. Να σημειώσω ότι στην ανάρτηση έχω βάλει μόνο μουσικά κομμάτια, όχι τραγούδια, που έχουν γραφτεί μάλιστα για τις αντίστοιχες. Τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις. Είχα και μερικές αδυναμίες!





12. The terminator 2: The judgement day - Main theme - Brad Fiedel 
Μια ωραία sci-fi ταινία με ένα theme που με συγκινούσε από μικρό, που είχα πρωτοδεί την ταινία.


Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

The descent

Η κάθοδος

Σκηνοθεσία: Neil Marshall
Πρωταγωνιστές: Shauna Macdonald, Natalie Mendoza, Alex Reid
Διάρκεια: 99’
Έτος: 2005

Το ζουμί: Έξι γυναίκες, ένα χρόνο μετά το θάνατο της οικογένειας της μίας, ταξιδεύουν στα Απαλάχια Όρη για να εξερευνήσουν σπηλιές. Έχοντας εμπειρία στη σπηλαιολογία, κατεβαίνουν στις σπηλιές αλλά παγιδεύονται μέσα. Ενώ ψάχνουν να βρουν μια έξοδο, συνειδητοποιούν ότι δε βρίσκονται  μόνες τους εκεί.

Λίγα λόγια για το έργο: Μιας και δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα, είπα να γράψω και για μια ταινία που ανήκει στα αγαπημένα μου είδη. Τις ταινίες τρόμου. Κατά τη γνώμη μου, διάλεξα ένα πολύ καλό δείγμα. Ταινία βρετανικής παραγωγής, με όχι ιδιαίτερα μεγάλο budget αλλά που προκαλεί γνήσιο τρόμο, είναι για μένα μία από τις καλύτερες της δεκαετίας.
Η υπόθεση είναι αρκετά απλή, όπως φάνηκε και από παραπάνω. Μετά από ένα δυστύχημα, σκοτώνεται η οικογένεια της Sarah (Shauna Macdonald). Ένα χρόνο μετά, θες για να βρεθούν όλες μαζί, θες για να κάνουν τη Sarah να ξεκινήσει τη ζωή της ξανά, αποφασίζει η κοριτσοπαρέα να εξασκήσει το αγαπημένο της χόμπι. Να τρέχει στα κατσάβραχα. Πάνε, λοιπόν, τέρμα Θεού, βρίσκουν μια σπηλιά και πέφτουν μέσα. Κι εκεί αρχίζει το πάρτι. Μετά από μια κατολίσθηση οι έξι φιλενάδες παγιδεύονται μέσα και ξεκινούν να βρουν μια άλλη έξοδο. Τα προβλήματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν ανακαλύπτουν πως μέσα στη σπηλιά βρίσκονται διάφορα τέρατα και αυτές αποτελούν το μενού. Εδώ η ταινία κάνει μια μικρή στροφή από τον ψυχολογικό τρόμο στον λίγο πιο προφανή και «εύκολο», όπως τον λέω εγώ. Εισέρχεται λίγο το στοιχείο της καταδίωξης, της μάχης καθώς και αρκετές σπλάτερ σκηνές.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Shoot ‘em up


Σκηνοθεσία: Michael Davis
Πρωταγωνιστές: Clive Owen, Paul Giamatti, Monica Bellucci
Διάρκεια:  86’
Έτος: 2007

Το ζουμί: Ένας άντρας, γνωστός μόνο με το όνομα Smith, βοηθάει μια άγνωστη γυναίκα που την κυνηγούν ένοπλοι άντρες και ξεγεννάει το παιδί της! Αμέσως μετά μπλέκει σε μια υπόθεση με πολλούς εχθρούς όπου όλοι θέλουν να σκοτώσουν το μωρό καθώς και τον ίδιο. Και φαίνεται να έχουν ατελείωτο απόθεμα ανθρώπινου δυναμικού!

Λίγα λόγια για το έργο: Μια μικρή υποσημείωση πριν ξεκινήσω να γράφω για την ταινία. To "Shoot em up" έχει λουστεί στην υπερβολή. Γι αυτό θα το αντιμετωπίσω με τον ίδιο τρόπο! Απόοοοο… τώρα. Πρόκειται περί καθαρόαιμου αριστουργήματος (χαχαχαχα, δεν περιμένατε τέτοια υπερβολή ε???). Οκ, ίσως να μην είναι ακριβώς αριστούργημα αλλά είναι μία πολύ καλή ταινία ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ. Το οποίο είδος είναι οι ταινίες δράσης. Αν το "Φονικό όπλο" (Lethal weapon) και το "Die Hard"  έκαναν σεξ, το "Shoot em up" θα ήταν το παιδί τους! Για τόσο υψηλό επίπεδο μιλάμε.
Αν δε σας αρέσουν οι ταινίες δράσης, χάσατε ήδη χρόνο διαβάζοντας μέχρι εδώ. Γιατί στην ταινία δε θα βρείτε τίποτε άλλο. Από την πρώτη σκηνή μέχρι και την τελευταία (και εδώ δεν υπερβάλλω) η ταινία είναι γεμάτη με όλα όσα θα δεις σε μια action ταινία. Το πιστολίδι ρέει άφθονο και τα πτώματα είναι πιο πολλά από όλα τα Ράμπο μαζί! Και σκέφτεται ο κουλτουριάρης θεατής που ενδιαφέρεται να δει την ταινία: "Γιατί ρε φιλαράκι να δω την ταινία, ναούμ;". Πολύ απλά  γιατί η ταινία είναι άκρως διασκεδαστική. Δεν έχει να σας προσφέρει κάποια ιδιαίτερη αξία πέρα απ’ το ότι αν καθίσετε στον καναπέ, ένα ήσυχο βραδάκι, με παρέα και μια γαβάθα ποπ κορν θα περάσετε ευχάριστα.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Up


Ψηλά στον ουρανό

Σκηνοθεσία: Pete Docter, Bob Peterson
Πρωταγωνιστές: Edward Asner, Jordan Nagai, Christopher Plumer
Διάρκεια: 96’
Έτος: 2009

Το ζουμί: Ο 78χρονος Carl Fredricksen αποφασίζει να εκπληρώσει ένα όνειρο που είχε από μικρός, να εξερευνήσει την περιοχή Paradise Falls στη Νότιο Αμερική. Για να πάει εκεί διαλέγει την ασυνήθιστη μέθοδο του να δέσει χιλιάδες μπαλόνια στο σπίτι του και να απογειωθεί. Στην πορεία όμως συνειδητοποιεί ότι στο σπίτι βρίσκεται κατά λάθος ένας μπόμπιρας που θέλει απεγνωσμένα να τον βοηθήσει.


Λίγα λόγια για το έργο: Για πολύ καιρό απέφευγα να δω αυτή την ταινία. Δεν έχω ιδέα γιατί. Ναι ρε, έχω κι εγώ τις παραξενιές μου. Έβγαινε συνεχώς μπροστά μου αλλά την αγνοούσα. Να προσθέσω ότι δεν έχω θέμα με τα animation. Έχω δει μπόλικα και υπάρχουν πολλά που μου αρέσουν (μπορώ να ξεχάσω που ήμουν μικρός και κόντευα να βάλω τα κλάματα όταν πέθανε ο Μουφάσα;!!). Νομίζω έφταιγε η αφίσα. Έβλεπα τον παππού κρεμασμένο απ’ το σπίτι με τα μπαλόνια και σκεφτόμουν ότι καλή μαλακία θα είναι. Τελικά εγώ βγήκα ο μαλάκας! Την είχα δει κοντά με το Boy A (της προηγούμενης ανάρτησης) και με είχαν ενθουσιάσει και οι δύο ταινίες το ίδιο.

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Boy A


Σκηνοθεσία: John Crowley
Πρωταγωνιστές: Andrew Garfield, Peter Mullan, Katie Lyons
Έτος: 2007
Διάρκεια: 106’


Το ζουμί: Ο Jack βγαίνει από τη φυλακή μετά από πολυετή ποινή που εξέτισε για ένα φόνο που διέπραξε όταν ήταν μικρός. Προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μια κοινωνία που δε γνωρίζει και να ξεχάσει τον παλιό του εαυτό. Αλλά το ένοχο παρελθόν του δεν τον αφήνει να ξεφύγει τόσο εύκολα.


Λίγα λόγια για το έργο: Πέτυχα αυτή την ταινία σε ένα site, την είχα ακουστά από πριν, το στόρι μου φάνηκε ενδιαφέρον και είπα να της δώσω μια ευκαιρία. Και πολύ καλά έκανα. Η ταινία είναι βρετανικής παραγωγής και προσωπικά τη θεωρώ ένα πραγματικό διαμάντι. Σε παρασύρει συναισθηματικά και αφού τελειώσει σε κάνει να προβληματιστείς και, γιατί όχι, να τη σκέφτεσαι ξανά και ξανά. Τουλάχιστον αυτά έκανε σε μένα.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Brick


Έγκλημα στο κολέγιο

Σκηνοθεσία: Rian Johnson
Πρωταγωνιστές: Joseph Gordon-Levitt, Nora Zehetner, Lukas Haas
Διάρκεια: 110’
Έτος: 2005


Το ζουμί: Όταν η πρώην κοπέλα του εξαφανίζεται, ο μαθητής λυκείου Brendan προσπαθεί να τη βρει καθώς καταλαβαίνει ότι κάπου έχει μπλέξει. Στην προσπάθειά του αυτή, όμως, ανακαλύπτει όλο και περισσότερα σχετικά με τις ίντριγκες και την παρανομία γύρω απ’ το περιβάλλον του σχολείου του.


Λίγα λόγια για το έργο: Μια μικρή παρένθεση πριν ξεκινήσω για την ταινία. Φταίω εγώ ή είναι λίγο εκνευριστικό όταν ξεσκίζουν τους τίτλους των ταινιών; Κατ’ αρχάς νομίζω ότι ο καλύτερος τίτλος για μια ταινία είναι η μετάφραση του πραγματικού ή όσο πιο κοντά σ’ αυτόν γίνεται. Αλλά από "Brick" να το κάνεις "Έγκλημα στο κολέγιο";;; Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τι σημαίνει αλλά βλέπεις την ταινία και πιάνεις το νόημα. Και να μην καταλαβαίνεις όμως, ο τίτλος είναι μέρος της ταινίας και δεν πρέπει να το αλλάζεις. Οκ, κάποιες φορές η μετάφραση είναι λίγο δύσκολη. Άντε να μεταφράσεις το "Due date". Αλλά όχι και "Μη σπρώχνεις, έρχομαι"!! ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ;; Ή το άλλο: "Its kind of a funny story". Πώς λέτε να το έκαναν; Μαντέψτε. Άλλη μια ευκαιρία… Μη σφίγγεστε, δε θα το βρείτε που να βαράτε τον κώλο σας κάτω. "Μια παρέα λίγο κούκου"!!! Πραγματικά, πρέπει να έχει λασκάρει η βίδα κάποιου. Κλείνει η παρένθεση.
Στα δικά μας τώρα. Νομίζω υπάρχουν ταινίες που αποτελούν σήμα κατατεθέν του είδους τους και τις δείχνεις σε κάποιον για να τον μυήσεις στο είδος αυτό. Το ‘Brick’ είναι κάτι σαν αυτό. Για την ακρίβεια νομίζω ότι είναι μια καλή ταινία για να κάνεις έναν σημερινό νεαρό να αγαπήσει τα film noir. Γιατί για ένα φιλμ νουάρ πρόκειται. Με παιδιά. Ασυνήθιστο ε; Κι όμως αυτή η ταινία αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα/ αναφορά στα φιλμ νουάρ.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Εφιάλτης στο δρόμο με τα sequels

Όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, ήθελα κάποια στιγμή να γράψω για ένα «φαινόμενο» που έχει εμφανιστεί τελευταία. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να βγάλω τα απωθημένα μου.
Κατά τη γνώμη μου ξεκίνησε σε πιο έντονη μορφή μετά την τριλογία του Matrix και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Και τώρα μας έχει σπάσει τα νεύρα. Τριλογίες, sequels, prequels, remakes, reboots και όποιον πάρει ο Χάρος! Αϊ σιχτίρ πια!! Κλείστε το το μαγαζί να τελειώνουμε. Και λέγοντας μαγαζί εννοώ φυσικά το Hollywood. Γιατί από κινηματογράφο ο υπόλοιπος πλανήτης (συμπεριλαμβανομένου και του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου) πάει μια χαρά.
Οκ, νομίζω ότι πάλι παρασύρομαι και γίνομαι λίγο υπερβολικός. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα βγαίνουν αξιόλογες ταινίες απ’ το Hollywood. Αυτό που αποτελεί όμως γεγονός είναι ότι αυτές είναι πλέον ένα μικρό ποσοστό σε αντίθεση με προηγούμενες δεκαετίες. Κατά την άποψή μου η παρακμή αυτή άρχισε να φαίνεται στα τέλη του 90’. Αλλά με το που μπήκε το 00’ (αλήθεια αυτό πώς το λένε;) γαμήθηκε το σύμπαν. Κάθε χρόνο και χειρότερα.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Pirates of the Caribbean: On stranger tides


Οι πειρατές της Καραϊβικής: Σε άγνωστα νερά

Σκηνοθεσία: Rob Marshall
Πρωταγωνιστές: Johnny Depp, Penelope Cruz, Geoffrey Rush, Ian McShane
Διάρκεια: 136’
Έτος: 2011

Το ζουμί: Ο γνωστός μας, πλέον, πειρατής Jack Sparrow ξεκινά να βρει την Πηγή της Νιότης. Παράλληλα, όμως, τον ίδιο σκοπό φαίνεται να έχουν η παλιά ερωμένη του Sparrow, Angelica με τον περιβόητο πειρατή Μαυρογένη, ο, επίσης γνωστός μας, Μπαρμπόσα και οι Ισπανοί.


Λίγα λόγια για το έργο: Κατ’ αρχάς να πω ότι ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος όσον αφορά την ταινία πριν ξεκινήσω να την βλέπω και παραμένω έτσι μιας και δε μου άρεσε. Καθόλου. Άλλωστε είναι λίγο δύσκολο να μου αρέσει μια ταινία που έχει τον αριθμό 4 στο τέλος. Λες και δεν είχαμε αρκετά sequels ή remake ταινιών μέχρι τώρα. Αλήθεια τι μανία τους έχει πιάσει και… Όχι, όχι δε θα ξεφύγω. Άλλωστε θέλω να θίξω αυτό το θέμα σε ξεχωριστή ανάρτηση. Τι έλεγα; Αα, ναι. Είπα, λοιπόν, μια και είναι καλοκαιράκι ακόμα (έστω και προς το τέλος) να δω μια πιο ανάλαφρη ταινία με θάλασσες και νερά και τροπικά δάση. Τι το 'θελα;

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Scott Pilgrim vs the world


Ο Σκοτ Πίλγκριμ εναντίον των 7 πρώην

Σκηνοθεσία: Edgar Wright
Πρωταγωνιστές: Michael Cera, Mary Elizabeth Winstead, Ellen Wong
Διάρκεια: 112’
Έτος: 2010

Το ζουμί: Ο Scott Pilgrim είναι ένας ήσυχος νεαρός που παίζει σε ένα συγκρότημα με τους φίλους του και βγαίνει με μια μαθήτρια μικρότερή του. Όταν όμως γνωρίσει τη Ramona θα την ερωτευτεί και θα κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει πρώτα να εξολοθρεύσει τους εφτά θανάσιμους πρώην της…

Λίγα λόγια για το έργο: Η τελευταία ταινία που ανέβασα ήταν «Το Μίσος» και η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε λίγο βαριά καλοκαιριάτικα και μάλιστα Αύγουστο μήνα. Γι’ αυτό είπα να ελαφρύνω λίγο το κλίμα. Με την παραπάνω ταινία. Όταν την είχα πρωτοδεί ήμουν ενθουσιασμένος και ήθελα να τη βάλω να τη δω δεύτερη φορά συνεχόμενα! Οκ, ίσως να ήταν λίγο too much  η αντίδραση, αλλά νομίζω ο δουλειά που έχει κάνει ο Edgar Wright (για όσους δε γνωρίζουν, σκηνοθέτης του Shaun of the Dead και Hot fuzz) είναι πολύ φρέσκια και γεμάτη κέφι. Το αποτέλεσμα είναι μια μίξη, πολύ επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου, εφηβικής ταινίας, ρομάντζου, κωμωδίας, παλιών arcade video games, manga και… Νομίζω αυτά φτάνουν. Λίγο άσχετα μεταξύ τους; Κι όμως ο Wright καταφέρνει να τα ανακατέψει με πολύ επιτυχημένο τρόπο.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

La Haine


Το μίσος

Σκηνοθεσία: Mathieu Kassovitz
Πρωταγωνιστές: Vincent Cassel, Hubert Kounde, Said Taghamaoui
Διάρκεια: 98’
Έτος: 1995

Το ζουμί: Ένας ταραχοποιός που συμμετείχε σε συγκρούσεις με την αστυνομία, τραυματίζεται και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Στις ίδιες συγκρούσεις ένας αστυνομικός χάνει το όπλο του, το οποίο βρίσκει ένας νεαρός. Ο τελευταίος δηλώνει στους φίλους του ότι αν ο (επίσης φίλος του) τραυματίας πεθάνει, θα σκοτώσει έναν αστυνομικό.


Λίγα λόγια για το έργο: Η ταινία αυτή του 1995 αποτελεί ένα αποτύπωμα, μία φωτογραφία της σύγχρονης κοινωνίας, κυρίως των πιο υποβαθμισμένων περιοχών, στη Γαλλία, αν και δεν απευθύνεται μόνο σε αυτή τη χώρα. Παρουσιάζεται η τεταμένη κατάσταση μεταξύ της αστυνομίας και της νεολαίας, είτε αυτή αποτελείται από ταραχοποιούς είτε όχι. Συγκεκριμένα επιλέγεται μία ημέρα από τη ζωή μιας παρέας τριών νεαρών (Vinz, Hubert, Said).

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Clerks



Σκηνοθεσία: Kevin Smith
Πρωταγωνιστές: Brian O’ Halloran, Jeff Anderson
Διάρκεια: 92’
Έτος: 1994


Το ζουμί: Μία μέρα στη δουλειά. Δύο υπάλληλοι, ο ένας σε mini market ο άλλος σε video club περνάνε τη μέρα τους με το να συζητούν για ταινίες, να κοροϊδεύουν τους πελάτες και να προσπαθούν να λουφάξουν όσο πιο πολύ μπορούν.


Λίγα λόγια για το έργο: Κάτι που βρίσκω άκρως ενδιαφέρον σε αυτή την ταινία είναι το παρασκήνιό της. Ο σκηνοθέτης Kevin Smith  έφτιαξε αυτή την ταινία μόλις με 27.000 δολάρια. Αποτελεί δηλαδή τον ορισμό του low budget. Ο ίδιος δούλευε ως υπάλληλος στο ίδιο mini market που δουλεύει ο πρωταγωνιστής Dante (Brian OHalloran) όταν έγραψε το σενάριο, καθώς και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Κι επειδή δε βγάζεις και πολλά από μια τέτοια δουλειά, για να κάνει την ταινία δανείστηκε 3.000 δολάρια από τους γονείς του, πούλησε ένα μεγάλο μέρος της συλλογής του από comics και χρέωσε όσο μπορούσε τις πιστωτικές του κάρτες. Η ταινία έγινε αρκετά μεγάλη επιτυχία και ο ίδιος αρκετά διάσημος ώστε να μπορέσει όχι μόνο να ξεχρεώσει αλλά και να αγοράσει πίσω τη συλλογή που είχε πουλήσει.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Fight club

Σκηνοθεσία: David Fincher
Πρωταγωνιστές: Edward Norton, Brad Pitt, Helena Bonham Carter
Διάρκεια: 139’
Έτος: 1999

Το ζουμί: Ένας υπάλληλος μιας εταιρίας ο οποίος νομίζει ότι υποφέρει από την αϋπνία που πάσχει, αρχίζει να παρακολουθεί διάφορες ομάδες στήριξης για να διαπιστώσει ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τη λύση, όμως, τη βρίσκει στο πρόσωπο ενός εκκεντρικού πωλητή σαπουνιών με τον οποίο μαζί ξεκινούν ένα fight club, μία λέσχη στην οποία μαζεύονται άντρες και εκτονώνονται μέσα από το ξύλο! Μέχρι που η λέσχη, που συνεχώς μεγαλώνει, λαμβάνει απειλητικές διαστάσεις ενώ δεν περιορίζεται πλέον στην πάλη.

Λίγα λόγια για το έργο: Μία ακόμα από τις αγαπημένες μου ταινίες καθώς και ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει πολύ. Μία ταινία που προσωπικά πιστεύω ότι έχει υποτιμηθεί λίγο από τους κριτικούς, ή τουλάχιστον ότι έχει παρεξηγηθεί. Τη βρίσκω αρκετά φιλοσοφημένη, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι όταν διαβάζει κανείς την υπόθεση σκέφτεται κάτι σαν: «Τι είναι αυτό; Δηλαδή σε όλη την ταινία βλέπω ένα μάτσο τύπους να πλακώνονται;». Η αλήθεια είναι ότι η ταινία περιέχει πολύ βία και αυτό μπορεί να ενοχλήσει κάποιους. Το θέμα όμως είναι ότι η ύπαρξη αυτής της βίας δικαιολογείται σε έναν αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Η δικαιολόγηση αυτή έρχεται από την ίδια τη ζωή του πρωταγωνιστή, όπως μας παρουσιάζεται στην αρχή της ταινίας.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

V for Vendetta


Σκηνοθεσία: James McTeigue
Πρωταγωνιστές: Hugo Weaving, Natalie Portman, Stephen Rea
Διάρκεια: 107΄
Έτος: 2008

Το ζουμί: Ένας μασκοφόρος εκδικητής γνωστός με το όνομα V προσπαθεί, μέσα από τρομοκρατικές ενέργειες, να ανατρέψει το απολυταρχικό καθεστώς της χώρας του καθώς και να αφυπνίσει το λαό. Ταυτόχρονα σώζοντας μία νεαρή κοπέλα από βιασμό, βρίσκει στο πρόσωπό της έναν πιθανό σύμμαχο και βοηθό ενώ τη ίδια στιγμή η αστυνομία της κυβέρνησης κάνει ό, τι μπορεί για να τον συλλάβει.


Λίγα λόγια για το έργο: Μία ακόμα απ' τις αγαπημένες μου ταινίες. Έρχεται εκ Βρετανίας και επίσημα μπορεί να θεωρηθεί αστυνομική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας (Ναι, όλα αυτά)! Βέβαια, αυτό που κάνει την ταινία τόσο ξεχωριστή δεν είναι κάτι από τα παραπάνω αλλά το πολιτικό μήνυμα που περνάει καθ’ όλη τη διάρκειά της.
Πιο συγκεκριμένα,  η ταινία τοποθετείται χρονικά σε ένα ακαθόριστο κοντινό μέλλον κατά το οποίο έχει αλλάξει ολοκληρωτικά το πολιτικό σκηνικό και κατ’ επέκταση οι ζωές των ανθρώπων. Μετά από μια μακρά περίοδο αναταραχών και τρομοκρατικών ενεργειών, στη Μεγάλη Βρετανία και όχι μόνο, στην εξουσία κατάφερε να ανέβει ο αδίστακτος Adam Sutler ο οποίος μετέτρεψε το πολίτευμα σε απόλυτη μοναρχία με αυτόν στο υψηλότερο αξίωμα. Στην καθημερινότητα των ανθρώπων τώρα έχουν μπει νέοι κανόνες όπως η απαγόρευση της κυκλοφορίας και οι Καταδότες οι οποίοι έχουν γίνει ...επάγγελμα. Κι ενώ όλοι έχουν σκύψει πλέον το κεφάλι, εμφανίζεται ένας μασκοφόρος «τρομοκράτης» για να ταράξει τα νερά και να προσπαθήσει να υπενθυμίσει στους πολίτες το τίμημα που πληρώνουν για να αισθάνονται δήθεν ασφαλείς.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

You 're just too ...cool to be true!


15 cool χαρακτήρες!
 Η σειρα, ειδικά στη δεκάδα, με παίδεψε λίγο κι επειδή νευρίασα τους έβαλα λίγο στην τύχη.


15. Tyler Durden - Brad PittFight club      
 Οκ, ίσως όχι η κλασσικότερη φιγούρα ή και κάποιος που θα περίμενε κανείς να δει σε αυτή την κατηγορία αλλά νομίζω ότι σε αυτή τη χαμηλή θέση, έστω, του αξίζει. Άλλωστε για να τρως τόσο ξύλο μόνο και μόνο επειδή έχεις βαρεθεί τον τρόπο ζωής σου και παρόλα αυτά να μένεις πιστός στις ιδεολογίες σου πρέπει να είσαι λίγο cool



14. Jack Sparrow - Johnny Depp – The pirates of the Caribbean  
Η αλήθεια είναι ότι μετά από 3 sequel κατάντησε λίγο προβλέψιμος και όχι τόσο αστείος (χωρίς να έχω δει το καινούριο βέβαια). Όμως η διασκεδαστική καρικατούρα του πειρατή που δημιούργησε ο Johnny Depp που ξεφεύγει από κάθε δυσκολία με μοναδικό τρόπο, τον έκανε συμπαθή στο ευρύ κοινό.



13. The bride/ Beatrix Kiddo/ Black Mamba - Uma Thurman – Kill Bill
Γυναικάρα με σπαθί που μακελεύει ένα στρατό Γιαπωνέζων για πρωινό και συνεχίζει με οποιονδήποτε σταθεί μπροστά της. Αα, ανέφερα ότι την πυροβόλησαν στο κεφάλι, επέζησε, ξύπνησε μετά από 4 χρόνια σε κώμα και περπάτησε χωρίς βοήθεια από κανέναν μέσα σε λίγες ώρες? Cult φιγούρα στο 13.




12. Danny Ocean - George Clooney – Ocean’s eleven 
 Ίσως με λίγο αυτοπεποίθηση παραπάνω από όσο έπρεπε αλλά με περίσσιο στυλ, ο George ληστεύει καζίνο με τόση άνεση και ευκολία που πρέπει να πάρει τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη για να τον ενημερώσει!

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Bronson


Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn
Πρωταγωνιστές: Tom Hardy
Έτος: 2010
Διάρκεια: 92΄

Το ζουμί: Η ταινία αυτή αποτελεί την αληθινή ιστορία του Michael Peterson γνωστού με το όνομα Charles Bronson (ως alter ego). Όπως ο ίδιος δηλώνει από πάντα ήθελε να γίνει διάσημος και γι αυτό σε νεαρή ηλικία προσπαθεί να ληστέψει ένα ταχυδρομείο αλλά συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε εφτά χρόνια φυλακής. Αυτά τα εφτά χρόνια πολλαπλασιάστηκαν και μετατράπηκαν σε 34 από τα οποία τα 30 τα πέρασε μέσα στην απομόνωση. Πώς το κατάφερε αυτό; Με το να μετατραπεί στο βιαιότερο και πιο επικίνδυνο κατάδικο σε βρετανικές φυλακές.

Λίγα λόγια για το έργο: Πρόκειται για μια πολύ ωραία ταινία που όμως έχει αρκετές ιδιομορφίες και για αυτό σίγουρα δε θα εκτιμηθεί από όλους και θα αρέσει σε ακόμα λιγότερους. Αυτό συνέβη ακόμα και σε μένα. Πρέπει να ομολογήσω ότι μου άφησε μια περίεργη γεύση όταν τελείωσε. Ούτε καλή ούτε κακή. Απλά περίεργη. Αυτό, όμως, που συνειδητοποίησα ήταν ότι για αρκετές μέρες μετά συνέχιζα να τη φέρνω στη σκέψη μου και να προσπαθώ μανιωδώς να πείσω τον εαυτό μου να αποσαφηνίσει τη γνώμη του. Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει κι ότι τελικά η εντύπωση αυτή ήταν θετική.
            Η ταινία ακολουθεί διάφορα στιγμιότυπα στη ζωή ενός ασήμαντου αρχικά ανθρώπου στην προσπάθειά του να γίνει απ’ το τίποτα διάσημος για οποιοδήποτε λόγο και χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε μέσα ήταν διαθέσιμα. Η εμμονή με αυτό τον στόχο και το οξύθυμο του χαρακτήρα του τον οδηγούν γρήγορα, στα 18 του μόλις χρόνια, στη φυλακή. Εκεί βρίσκει την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Μπλέκει συνεχώς σε καυγάδες, πρωτοστατεί σε ξεσηκωμούς των φυλακισμένων ενώ το αγαπημένο του χόμπι είναι να επιτίθεται εναντίον φυλάκων. Αυτό τον οδηγεί σε συνεχή αύξηση της ποινής του, πράγμα που δε φαίνεται να τον επηρεάζει και πολύ μιας και βλέπει τη φυλακή ως ξενοδοχείο μέσα στο οποίο είναι ελεύθερος να κάνει ό, τι επιθυμεί, οδηγώντας τον στην επανάληψη των προηγούμενων συμβάντων.
            Και ποιο το ενδιαφέρον να δει κανείς την ταινία; Η αλήθεια είναι πως η υπόθεση δε θα διέφερε πολύ από μια ταινία του Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ. Κι όμως αν δείτε την ταινία θα καταλάβετε πόσο ειρωνικό ήταν αυτό το σχόλιο. Η ταινία εισχωρεί αρκετά στο σκεπτικό του Bronson. Παρότι αφηγητής της ταινίας είναι ο ίδιος ο Bronson, δεν καταφέρνει να φτάσει στον πυρήνα του αν και νομίζω ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός της. Τον παρουσιάζει όσο αναλυτικότερα μπορεί με βάση τις πληροφορίες που θα αποκόμιζε ένας εξωτερικός παρατηρητής. Γι αυτό και αφήνει αναπάντητα ίσως κάποια ερωτήματα σχετικά με την κεντρική περσόνα και την απρόβλεπτη συμπεριφορά της. Η σκηνοθεσία της ταινίας όμως την καθιστά πολύ ενδιαφέρουσα στην παρακολούθησή της. Βάζοντας αρκετές φορές το θεατή ην καρέκλα του θεάτρου με τον πρωταγωνιστή στο ρόλο του αφηγητή προσφέρεται απευθείας σύνδεση με τη σκέψη του. Επίσης υπάρχουν αρκετά κωμικά στοιχεία στην ταινία πράγμα που λειτουργούν νομίζω και θετικά και αρνητικά (ίσως λίγο πιο πολύ αρνητικά). Απ τη μια πλευρά βοηθάνε στο να ελαφρύνουν λίγο το βίαιο και αψυχολόγητο πολλές φορές κλίμα που επικρατεί. Απ την άλλη τα κωμικά στοιχεία συμβάλλουν στο να δει με περισσότερη συμπόνια ο θεατής τον Bronson πράγμα που κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να συμβεί. Αποσπά την προσοχή του από το γεγονός ότι στην τελική ο πρωταγωνιστής είναι ένας καθαρά ΚΑΚΟΣ άνθρωπος. Πραγματικά, όταν παρουσιάζει το παρελθόν του ο ίδιος παραδέχεται ότι η ανατροφή του ήταν καλή, από τίμιους γονείς χωρίς να αφήνεται το παραμικρό υπονοούμενο για κάποιου είδους κακοποίηση που θα δικαιολογούσε εν μέρει την τάση του προς τη βία. Ούτε όμως κατηγορεί κακές παρέες ή συγκεκριμένα περιστατικά που θα τον στιγμάτιζαν. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η βίαιη αυτή συμπεριφορά είναι έμφυτη και έχοντας σώας τας φρένας αποτελεί μια προσωπική του επιλογή. Η ταινία όμως δε μοιάζει να θέλει να πάρει θέση εναντίον του, απλά να παραμείνει αμέτοχη ή ακόμα και να τον επαινεί για τις αρτιστικές του ικανότητες.
            Το μεγαλύτερο όμως ατού της ταινίας είναι άλλο. Είναι η καταπληκτική ερμηνεία του Tom Hardy που, αν και νέος ακόμα, θα έλεγα ότι έδωσε ήδη την ερμηνεία της καριέρας του. Κάνει εξαιρετική δουλειά στο ρόλο του βίαιου, αντικοινωνικού και οξύθυμου κατάδικου που η διάθεσή του αλλάζει τόσο εύκολα ώστε να σε κάνει να αμφιβάλλεις για το αν είναι ικανός να συμπαθήσει κάποιον ή ακόμα κι αν είναι παρανοϊκός. Βαθειά, ρεαλιστική και κυρίως δυναμική, η εμφάνισή του κατακλύζει την οθόνη και παίρνει με άνεση την υπόθεση στην πλάτη του αφού δεν υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες που να εμφανίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χωρίς να ζορίζεται πολύ και με το να φαίνεται ότι το διασκεδάζει νομίζω ότι θα μπορούσα να φτάσω στο σημείο και να χαρακτηρίσω τον Hardy ακόμα και ως τρομακτικά καλό.
Ακόμα κι αν η ταινία δεν αρέσει σε κάποιους, η ερμηνεία του Hardy θα έπρεπε αναμφίβολα να μετρήσει σαν ελαφρυντικό στοιχείο!

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

The full monty


Οι άνδρες με τα όλα τους

Σκηνοθεσία: Peter Cattaneo
Πρωταγωνιστές: Robert Carlyle, Mark Addy, Tom Wilkinson
Έτος: 1997
Διάρκεια: 91’

Το ζουμί: Έξι εργάτες που έμειναν άνεργοι αφού έκλεισε το χαλυβουργείο στο οποίο δούλευαν προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ψάχνοντας δουλειά και αποφασίζουν να στήσουν ένα σόου στριπτίζ για τις γυναίκες της πόλης. Κανείς όμως δεν έχει ιδέα τι πρέπει να κάνουν ενώ για να προσελκύσουν κόσμο διαδίδουν ότι στο σόου θα τα πετάξουν όλα (full monty)…



Λίγα λόγια για το έργο: Η ταινία αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου βρετανικού κινηματογράφου καθώς και ένα σταθμό στην ιστορία του, τουλάχιστον όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι αφού είναι (αν όχι η εμπορικότερη) μία από τις εμπορικότερες βρετανικές ταινίες όλων των εποχών.
 Η ταινία σε κερδίζει απ’ την αρχή. Εξιστορεί τον καθημερινό αγώνα έξι ανθρώπων που μετά τη σιγουριά της εργασίας τους στα χαλυβουργεία της πόλης Sheffield βρέθηκαν στην αντίπερα όχθη. Άνεργοι, με τα έξοδα να συνεχίζονται, τα προβλήματα να αυξάνονται και να μη φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Και όλα αυτά αρχίζουν να επηρεάζουν φυσικά την προσωπικότητά τους και τις σχέσεις τους με τους γύρω τους. Απελπισμένοι καθώς είναι, έρχεται στους δύο πρωταγωνιστές η ιδέα ενός σόου στριπτίζ. Βρισκόμενοι σε απελπιστική κατάσταση προσαρμόζουν την αξιοπρέπειά τους σε νέα, χαμηλότερα επίπεδα και μέσω ενός καστινγκ καταλήγουν σε μία παρέα έξι ατόμων. Με τη δυσκολία ότι οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα από χορό δίνουν το ρόλο του δασκάλου σε αυτόν με τις περισσότερες γνώσεις επί του θέματος και ξεκινούν να μαγέψουν το γυναικείο πληθυσμό!
Ένας λόγος που η ταινία είναι τόσο αληθινή και πετυχημένη είναι η αμεσότητα των χαρακτήρων. Τύποι όλων των ηλικιών, χρωμάτων και μεγεθών. Όχι ιδιαίτερα ελκυστικοί εμφανισιακά αλλά φιλότιμοι και συνηθισμένοι. Σαν αυτόν που θα δεις στο δρόμο και θα τον ξεχάσεις αμέσως μετά. Τα προβλήματά τους δεν είναι εξωπραγματικά και προβλήματα που θα είχε ο νεοϋορκέζος που θέλει να πουλήσει μούρη ή ο πλούσιος που προσπαθεί να αποδείξει στον κόσμο ότι δε τον ενδιαφέρουν τα λεφτά ή ο τύπου «τσακ νόρις» αστυνομικός που θέλει απεγνωσμένα να καθαρίσει την πόλη από τα καθάρματα. Είναι τα προβλήματα που έχει ο κάθε άνθρωπος, σε κάθε σημείο του πλανήτη που δεν έχει δουλειά. Να φροντίσει την οικογένειά του,  να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του, να προσπαθήσει να αναθρέψει το παιδί του. Έτσι η ταινία αναπτύσσει τους χαρακτήρες της, τουλάχιστον τους περισσότερους και τους δίνει αρκετό βάθος. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ ζεστές και αληθινές. Ο Robert Carlyle είναι συγκινητικός στο ρόλο του πατέρα που, αν και λίγο λαμόγιο, προσπαθεί να βρει χρήματα για να διεκδικήσει την από κοινού κηδεμονία του γιου του. Επίσης ο Mark Addy ως ο κολλητός του Carlyle που έχει κόμπλεξ με την εξωτερική του εμφάνιση κι η κατάστασή του δημιουργεί προβλήματα στο γάμο του κι ο Tom Wilkinson στο ρόλο του συζύγου που κρατά κρυφό απ’ τη γυναίκα του ότι είναι άνεργος.
Βλέποντας όσα έχω γράψει παραπάνω πρόσεξα κάτι. Με τον τρόπο που την περιέγραψα η ταινία μοιάζει αρκετά με δραματική ή έστω κοινωνική. Παρόλα αυτά, για όσους δεν ξέρουν, η ταινία αποτελεί ΚΩΜΩΔΙΑ! Και μάλιστα πολύ αστεία. Αυτό νομίζω ότι αποτελεί και το κερασάκι στην τούρτα. Το γεγονός δηλαδή ότι καταφέρνει να ταιριάξει πολύ πετυχημένα τις συγκινητικές και τις αστείες στιγμές, με τις δεύτερες να υπερτερούν σε ένταση και αριθμό, και να δημιουργήσει μια ανθρώπινη κωμωδία που δε μοιάζει να βιάζεται να παράξει αστείες στιγμές για να γελάσουμε αλλά φαίνεται να περιγράφει μια κατάσταση που υπήρχε εκεί και ήταν αρκετά αστεία από μόνη της ώστε να προκαλέσει το γέλιο σε όποιον την παρακολουθούσε. Και για να φανώ λίγο ακόμα ενθουσιώδης (γιατί νομίζω ότι το χρωστάω) υπάρχουν αρκετές στιγμές που θα τις θυμάσαι μετά και  θα γελάς μόνος σου.
Μια ταινία που αφηγείται την κωμική πλευρά του πού θα μπορούσε να φτάσει κάποιος για να βρει δουλειά και χρήματα (στον αντίποδα ίσως να κινείται το Le couperet του Κώστα Γαβρά). Δείτε την και περάστε την ώρα σας ευχάριστα και ψυχαγωγικά.

Αγαπημένη σκηνή: Εκεί που, ενώ έχουν ξεκινήσει τις πρόβες, περιμένουν κάποια στιγμή στην ουρά στο γραφείο εύρεσης εργασίας, ακούγεται το Hot stuff της Donna Summer και όλοι θυμούνται τις κινήσεις τους! Όσοι έχετε δει την ταινία λογικά θα θυμάστε αυτή τη σκηνή και θα γελάτε ήδη. Όσοι δεν την έχετε δει θα καταλάβετε τι εννοώ…

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

The Departed


Ο Πληροφοριοδότης

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Mat Damon, Jack Nicholson
Έτος: 2006
Διάρκεια: 151΄

Το ζουμί: Η ταινία εξιστορεί τις παράλληλες ιστορίες μεταξύ ενός μυστικού αστυνομικού που προσπαθεί να διεισδύσει στη συμμορία και στον παράνομο κόσμο του μεγαλύτερου κακοποιού της Βοστώνης και ενός διεφθαρμένου αστυνομικού που ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά στην ιεραρχία της αστυνομίας αλλά στην πραγματικότητα λογοδοτεί στον ίδιο κακοποιό. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται ο κάθε ένας από αυτούς προσπαθεί να παίξει το ρόλο του με βίαιες συνέπειες για τους ίδιου και για άλλους.

Λίγα λόγια για το έργο: Από πού να ξεκινήσει κανείς να μιλάει για αυτήν την ταινία. Για το ότι είναι καταπληκτική και αυτό αναγνωρίστηκε από το κοινό και τους κριτικούς; Για το ότι έχει ήδη γίνει μια κλασσική αστυνομική ταινία; Ή για το ότι αποτελεί και την πλέον επίσημη δικαίωση του Martin Scorsese; Λέω να ξεκινήσω από το τελευταίο. ΝΑΙ, μετά από πολλά χρόνια στον κινηματογράφο, μετά από πολλές ταινίες που έχουν αφήσει λίγο ή πολύ το σημάδι τους στην 7η τέχνη και μετά από εφτά υποψηφιότητες, απ’ τις οποίες οι πέντε για σκηνοθεσία, κέρδισε το βραβείο Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη! Ένα βραβείο που άργησε ίσως να δοθεί στον κατά τα άλλα διακεκριμένο σκηνοθέτη και (όχι ότι το χρειαζόταν για να καταλάβει ο ίδιος και το κοινό ότι λέει πολλά) αποτελεί την επίσημη βράβευσή του από το Χόλυγουντ. Το αστείο είναι ότι σε λίγα χρόνια μάλλον θα πρέπει να τον βραβεύσουν και για την συνολική προσφορά του στον τομέα. Για να τελειώνουμε και με τα όσκαρ, η βραβεία βραβεύτηκε και με ακόμα τρία τέτοια αγαλματάκια, ένα εκ των οποίων καλύτερης ταινίας.  Επίσης ο Mark Wahlberg ήταν υποψήφιος για όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου. Αν με ρωτήσετε, κι ο DiCaprio θα έλεγα ότι θα έπρεπε να είναι υποψήφιος για Α’ ανδρικού. Δε λέω για νικητής, απλά υποψήφιος. Κλείνοντας με το θέμα «Βραβεία», να κάνω μια μεγάλη παρένθεση: Η ταινία είχε φυσικά υποψηφιότητες και νίκες και σε περισσότερες κατηγορίες σε άλλα βραβεία. Σε αυτήν την ταινία, καθώς και σε επόμενες, θα κάνω όμως αναφορά μόνο σε βραβεία Όσκαρ για έναν και μόνο λόγο. Τα βραβεία αυτά είναι τα γνωστότερα και τα πιο δημοφιλή και εμπορικά. Είναι ένα σημείο αναφοράς το οποίο όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν. Αν ξεκινούσα να απαριθμώ υποψηφιότητες και βραβεία άλλων φεστιβάλ και διοργανώσεων, θα χρειαζόταν πολύυυυυς χρόνος. Κλείνει η παρένθεση.
 Πιο συγκεκριμένα για την ταινία τώρα. Παρά το γεγονός ότι η ταινία βραβεύτηκε και με όσκαρ σεναρίου, δε θα πω ότι με συντάραξε από αυτήν την άποψη (του σεναρίου δηλαδή). Ωστόσο, αυτό που έχει να πει ο Scorsese το παρουσιάζει με τέτοια ένταση και αδιάκοπη ροή που σε καθηλώνει. Πραγματικά, η ταινία δεν κάνει σε καμία στιγμή «κοιλιά» ούτε κατεβάζει καθόλου ταχύτητα. Οι δύο κόσμοι που παρουσιάζει είναι αλληλένδετοι ενώ οι χαρακτήρες που κινούνται στο μεταίχμιο των δύο αυτών κόσμων έρχονται σε σύγκρουση με μία ασφυκτική πίεση και ακραίες καταστάσεις. Ο μυστικός αστυνομικός DiCaprio, μη μαθημένος σε αυτό τον τρόπο ζωής, χάνεται σε αυτούς τους δύο κόσμους και βρίσκει τον εαυτό του να μην μπορεί εύκολα να διαχωρίσει την ηθική ζωή απ’ την παρανομία. Ειδική μνεία πιστεύω ότι πρέπει να γίνει και στον Jack Nicholson στο ρόλο του αρχιεγκληματία. Ο ρόλος αυτός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του κι ο ίδιος φαίνεται να τον απολαμβάνει. Στο μάτι του θα έλεγα ότι βλέπω μια παλιά καλή «Λάμψη»… Αα και για να μην το ξεχάσω, στο cast της ταινίας περιλαμβάνονται και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί όπως ο Martin Sheen. Απλά αναφέρω τις ερμηνείες που θεωρώ πιο αξιοσημείωτες ενώ δεν τους περιλαμβάνω και στα στοιχεία της ταινία πάνω πάνω για λόγους χώρου.
Αν είστε λάτρες του Scorsese ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτή την ταινία. Αν σας αρέσουν οι αστυνομικές ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτή την ταινία. Αν σας αρέσουν απλά οι ωραίες ταινίες ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτή την ταινία. Αν δε τη δείτε εσείς θα χάσετε!! Τέλος

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

The last of the Mohicans


Ο τελευταίος των Μοϊκανών

Σκηνοθεσία: Michael Mann
Πρωταγωνιστές: Daniel Day-Lewis, Madeleine Stowe
Έτος: 1992
Διάρκεια: 112΄

Το ζουμί: Ενώ μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ Άγγλων και Γάλλων στις αποικίες της Αμερικής, μία ομάδα τριών ιθαγενών (που δε συμμετέχουν στον πόλεμο) συνοδεύουν τις κόρες ενός Άγγλου στρατηγού και έναν  αξιωματικό στον προορισμό τους. Ταυτόχρονα μεταξύ της μίας κόρης και ενός ιθαγενούς δημιουργείται ένας δεσμός, μία ομάδα ινδιάνων φαίνεται να κυνηγά τις δύο αυτές γυναίκες.

Λίγα λόγια για το έργο: Αυτή η ταινία είναι μία από τις αγαπημένες μου. Αυτό, βέβαια, μπορεί να το πω πολλές φορές ακόμα για άλλες ταινίες. Να ξέρετε ότι κάθε φορά θα το εννοώ!! Υπάρχουν πολλά πράγματα που με συναρπάζουν σε αυτή την ταινία. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, τα τοπία, η μουσική. Ανά διαστήματα υπάρχουν σκηνές δράσης, αρκετά έντονης ορισμένες φορές, ενώ ενδιάμεσα δείχνει πώς αναπτύσσεται ο δεσμός μεταξύ του Day-Lewis και της Stowe. Η ταινία όμως δε νομίζω ότι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί από ένα είδος. Ούτε καθαρά περιπέτεια είναι, ούτε ρομαντική (πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ταινία ρομαντική όταν δείχνει μια ξεριζωμένη καρδιά...), ούτε πολεμική. Είναι λίγο από όλα. Ο Day-Lewis, σίγουρα όχι στη μεγαλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, αλλά όπως πάντα απολαυστικός. Μάλιστα αρκετούς μήνες πριν τα γυρίσματα ξεκινήσουν, έμεινε στην άγρια φύση κυνηγώντας και ψαρεύοντας, όπως πίστευε ότι έκανε κι ο χαρακτήρας του, για να προετοιμαστεί. Όλα αυτά συνοδεύονται από πανέμορφα τοπία και λήψεις, που σε πολλά σημεία κλέβουν την παράσταση, μαζί με το soundtrack της ταινίας που για μένα είναι από τα πιο όμορφα που έχουν γίνει. Γρήγορο, συναισθηματικό αλλά και μεγαλειώδες που δε σ’ αφήνει ασυγκίνητο αλλά σου μένει και μετά την ταινία. Μαζί, η αισθητική που προσφέρουν δίνει μια διάσταση επική στο συνολικό θέαμα. Τέλος, η ταινία κέρδισε και το όσκαρ καλύτερου ήχου, το μόνο για το οποίο ήταν υποψήφια.
        Χωρίς να υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα (πράγμα που δε θεωρώ απαραίτητο για να είναι μια ταινία ωραία), ο Τελευταίος των Μοϊκανών είναι μια πολύ όμορφη ταινία άξια των θετικών κριτικών της και που άνετα πρέπει να δώσει κάποιος ένα δίωρο περίπου για να την παρακολουθήσει.